Gece aydınlığa kavuşmak için atarken adımlarını, ben yerimde sayıyorum. Uykusuz değilim aslında sadece uyumak istememek bu. Öyle çok yenildim ki son günlerde artık karşıma çıkan herşey bir mağlubiyet benim için. Uykuya direnç, sevgiye direnç, kahkahalara direnç..
Akut patolojik çığlıklar atan ruhumun her bir yanında defans bulgusu. Hassasiyetim de had safhada aynı zamanda.Anlaşılmak istemekle, istememek arasındaki derin uçurumdan yuvarlanmak üzereyim, kararsızlık işte bazen insanı bitiren.
Dünyaya lanetler savuruyorum, onun içini dolduran şişmiş egolu insanlara da.Anlayamıyorum ben bu mücadeleyi, birini ezmenin ne türde bi zevk verebileceğini tasavvur edemiyorum. Korkuyorum insanlardan, ruhları hastalıklı çünkü.
Ruhu hasta biri, başkasının bedenine şifa vermeye çalışıyor. Mümkün mü bu? Herkes başkasına iyi gelme peşinde, kendi yaralarını görmekten aciz. Kanıyor ama koşmaya devam ediyor. İyiliğinden değil zinhar!! Egonun acilen daha çok şişirilmesi lazım. Hani bi' ihtimal diyorum; kendinden , yaralarından kaçtığı içindir.
O zaman : ''Bi' ihtimal daha var, o da ölmek mi dersin? ''
